donderdag 14-2-2019 Farewell Spit

De wekker ging om 6.30 uur af. Hans wilde de opkomende zon nog even fotograferen maar verzwikte zijn enkel (gelukkig niet helemaal) en viel waardoor hij flinke schaafwonden opliep aan arm en been. Moest ik nog aan het werk ook. Camera gelukkig niet beschadigd. Half acht stonden we toch nog bij de bus. We hadden een chauffeur/gids, Charles, die uit Nederland kwam en daardoor voor ons herkenbaar Engels sprak. Veel medereizigers hadden moeite met zijn accent. Was ook erg makkelijk als wij het niet begrepen. Hij kon boeiend vertellen over het landschap, geschiedenis en de vogels. De bus was er een die hoog op de wielen stond omdat we geregeld door mul zand moesten. Voor Charles was het echt hard werken. We zijn op de Spit geheel tot aan de vuurtoren gegaan. Dat is toch wel 35 km vanaf Collingwood. Daar bevond zich een oase van bomen en een paar huisjes. Een vuurtoren wachter had zich ooit bedacht dat als er beplanting zou staan bij de vuurtoren dat zijn gezin dan niet meer met regelmaat het huis zou moeten uitgraven omdat het zand ertegenaan gewaaid was. Hierdoor ontstond een mooi begroeid stuk grond op een punt waar je dat echt niet verwacht. Charles is ook nog even verder gereden (wat hij eigenlijk niet mag) om de vogels op het vogeleiland (te laten) zien. Weer terug gaan we naar Cape Farewell gegaan. Dat is het meest noordelijke punt van het zuider eiland. Prachtige rotsen. Daarna weer terug naar Collingwood. Weer een prachtige ervaring rijker. En beiden hartstikke moe waardoor wij besluiten om buiten de deur te eten. En waarschijnlijk liggen we vroeg op bed.